Een uitdagende poging om een relatie te vinden tussen popmuziek en literatuur, of zoals we aan het eind van deze mooie week moeten concluderen: writing about music is like dancing about architecture. En mijn eigen conclusie: kunst blijft een van de meest boeiende expressievormen van mensen; laten we er als maatschappij zuinig op zijn; alleen maar leven om te werken en geld te verdienen is een doodlopende weg die ook nog eens doodongelukkige mensen voortbrengt. Buitenkunst maakt het mogelijk om tijdens een workshopweek kennis te maken met veel andere kunstvormen door het bijwonen van presentaties van parallel lopende weken (dans, theater, beeldend, film, schrijven etc)
Lizzie Kean (foto: Rien Boer)
Van Geerten Meijsing uit "Dood Meisje":
"Omdat ik voor jou Lily ben, zoals ik ook heet, of je dat nu gelooft of niet, heb ik als werknaam Roxanne aangenomen".
"De minnares van Alexander de Grote".
"Welnee dat is een liedje van The Police".
En we zingen "So lonely" van the Police.
Op deze wijze hebben we veel popsongs gezongen nadat een hechte of zeer losse verbinding met literatuur was vastgesteld.
Francois Bon (bekend Frans schrijver) plaatst op de voorpagina van een van zijn boeken twee citaten. Het eerste is van Chateaubriand, geciteerd uit "Vie de Rancé": "Les annales humaines se composent de beaucoup de fables mêlées à quelques vérités". Het tweede citaat is uit een brief van Keith Richard aan Mick Jagger: "Darling this thing is bigger than both of us" (nadat The Rolling Stones tot wereldformaat begonnen uit te groeien). De dialoog die ontstaat (in de pers) toont goed aan dat Bon af wil rekenen met de fameuse "hièrarchie des arts" die in Frankrijk nog altijd zeer belangrijk wordt geacht in pedagogische kringen.
Vervolgens zingen we Angie van the Rolling Stones.
Opmerkelijk is dat van de 18 nummers die we deze week hebben gezongen vrijwel alle arrangementen van Lizzie Kean zelf zijn.
Het was een week van keihard werken waarbij alles uit het hoofd gezongen moest worden. En dat is voor mij een heel grote drempel. We treden drie keer op in het restaurant en in het grote theater, waarbij ik tijdens mijn solo (The Thief van Costello) helaas niet zonder een briefje kan (verborgen in een menu-boek uit het restaurant).
foto: Iris van der Kamp
Dat Lizzie haar enorme energieniveau de hele week heeft vasthouden is een topprestatie. En dan loopt ze ook nog gewoon twee dagen maaltijden uit te serveren in het restaurant. Sommige mensen verdienen gewoon een standbeeld ergens rond het C-veld.
Mooi ook om te ervaren hoe een groep deelnemers in enkele dagen een hechte groep gaat vormen waarin veel lief maar ook leed gedeeld kan worden. Ik heb er weer enorm van genoten. Buitenkunst, tot volgend jaar !!
foto: Iris van der Kamp
